Fout
13 februari 2021Gisteren las ik op LinkedIn een mooi artikeltje over een leraar die zijn klas een rijtje eenvoudige sommetjes liet zien waarin hij opzettelijk een fout had gemaakt. Hilariteit alom natuurlijk, wat een domme fout. De leraar legde uit waarom hij dit had gedaan. Een fout trekt altijd de meeste aandacht, ondanks het feit dat de rest perfect is gemaakt. De reacties onder dit stukje waren zeer divers. Er waren mensen die zich er wel in konden vinden maar ook velen die het onzin vonden. Je moet immers motiveren om te gaan voor de volle 100 procent.
Waar gehakt wordt vallen spaanders luidt een oud gezegde. Helaas hebben veel mensen uitsluitend begrip voor hun eigen fouten. Maak je bijvoorbeeld in het verkeer even een fout dan krijg je al gauw een middelvinger toegestoken in plaats van een begripvolle blik. Natuurlijk is de ene fout de andere niet maar het zou mensen toch sieren als ze wat meer empathie toonden. We zijn allemaal mensen en we hebben allemaal onze gebreken. Ja ik geef het toe, ik ben die jongen die vroeger op de middelbare school al vaak genoegen nam met een zesje. Bij een 7 was het al groot feest. Fouten maken hoort bij mij, volgens mij bij ieder mens.
Ongeveer een jaar geleden kochten we voor ons huis een fraai glas-in-lood raam. Zo’n 100 jaar oud en afkomstig van een kunstenaar aan de Amsterdamse school die ook veel ramen bij Tuschinski vervaardigde. We waren en zijn blij met het raam dat een prominent plekje in onze woonkamer heeft. Aan één van onze gasten toonden we trots onze verovering. Ze bekeek het nauwkeurig en zei: wel jammer van dat ene barstje hier. Eeeeh tja, van de bijna 100 stukjes glas die in het raam verwerkt zijn is er inderdaad eentje met een barstje. Nou en ? Er zit een krasje in mijn auto, nou en? Ik speelde één nootje fout bij dat lied, nou en ? Zit er in jouw leven geen barstje? Zit er in jouw ziel geen krasje? Ik haat ongebreideld perfectionisme, de hardheid waarmee mensen elkaar de maat nemen. Keihard tegen een ander maar boterzacht voor zichzelf.
Vooral in deze tijd waarin polarisatie meer dan ooit dreigt zou het mooi zijn als we wat meer begrip voor elkaar konden opbrengen. Natuurlijk heb ik voor extreme meningsuitingen die uitmonden in geweld geen begrip, maar verder? Kijk naar de ander, hij is als ik…….niet perfect!
De meeste organisaties zullen experts inhuren op domeinen waar ze zelf minder vaardig in zijn. Wie dan de focus legt op de verbetering ten opzichte van het eigen kunnen, is sneller tevreden dan wie gevoelig blijft voor fouten. Ik ben blij met mijn schoonmaakhulp maar als hij strepen trekt op het raam, mag ik hem daar op aanspreken, toch?
Waar het gaat wringen is de sla. De service level agreement die vaak impliciet blijft. Ik verwacht schone ramen. Mijn opdrachtgever verwacht taalkundig correcte teksten. En terecht. Maar aanspreken op basis van de sla wordt al gauw welles nietes.
Een redding zit in de toon van de feedback. “Ik zag hier nog een streep en dat stoort me – kun je daar nog wat aan doen?” Van een professionele hulp verwacht ik dan dat die zegt: “verhip dat is inderdaad niet zo mooi, ik verbeter het even voor je.”
Ik ben voor meer ont-sla-en. En meer constructieve terugkoppeling. Omdat de energie dan niet in touwtrekken gaat zitten maar in verbetering. Tot het in ieders oog goed genoeg is. Dan is het goed.